Het verhaal van een Wajonger
Ik ben 46 jaar en Wajonger; ik val onder de zogenoemde ‘oude regeling’- groep, die binnen 2 jaar een herkeuring krijgt.
Als 18-jarige ben ik in 1986/1987 in de Wajong geplaatst, al had dat toen nog een andere benaming (WAO/AAW). Dat was een terechte beslissing, daar ik in mijn toenmalige, psychische situatie niet in staat was om te werken. Ik was in die periode in een psychiatrische instelling opgenomen en zicht op verbetering was er toen nog niet.
In die jaren werd je volledig met rust gelaten; eenmaal afgekeurd was toen de tendens bepaald niet om afgekeurde Nederlandse inwoners aan te moedigen en/of mogelijkheden aan te bieden uit deze situatie te komen.
In 1993 had ik mijn leven weer op de rails, maar geen basis. Dat wil zeggen: geen opleidingen en geen werkervaring. Ik besloot weer met een opleiding te starten en ging gedurende een jaar een basisopleiding voor volwassenen volgen en daarna een vooropleiding MDGO voor volwassenen, een paar dagen in de week via het Rijn-IJssel College. Uiteraard meldde ik dat netjes bij het UWV. Ik kwam niet voor vergoeding aan aanmerking. Ondertussen deed ik mijn eerste vrijwilligersbaantjes om werkervaring op te doen.
In 1995 startte ik met de SPW, via de reguliere dagopleiding. Dit gaf ik eveneens op bij het UWV, die dit vertaalde als ‘overmoedig’ en ‘activiteit tegen hun advies in’ en ik kreeg opnieuw geen vergoeding of begeleiding. De 1e jaren kreeg ik vanuit de kerk betaald, het derde jaar heb ik van mijn eigen uitkering opgehoest. Ik behaalde mijn diploma in 1998 inclusief 2 succesvolle stages.