De WW als kleefkruid

Dankzij EenVandaag is er een wonder geschied: minister van SZW Lodewijk Asscher heeft eindelijk het licht gezien[i], namelijk dat er een krankzinnige kronkel zit in de Werkloosheidswet die maakt dat mensen hun WW-rechten verliezen terwijl ze al werk gevonden hebben.

Als je geen WW meer nodig hebt, krijg je het opgedrongen tot het op is. Heb je later weer WW nodig, dan krijg je het niet meer. Wat is namelijk het geval? Als je vanuit de WW-uitkering een baan aanneemt waarmee je minder dan 87,5% verdient van je laatstverdiende loon, dan:

Maar wat als je altijd al graag parttime wilde werken? Wat als je het in jouw branche wel kan schudden als je op je eerdere loontrede wilt instromen? Wat als je als verantwoordelijk burger helemaal in participatiestijl bereid bent een tijdelijk kutbaantje voor minimumloon aan te nemen, omdat je niet thuis wilt zitten en in the loop wilt blijven? Nou, vooral niet doen dus!

Vanaf november vorig jaar was ik die sukkel die wilde werken en daarom akkoord ging met een contract van drie maanden. Ik hield mijn hart vast voor de administratieve verwarring mocht ik kort daarna weer WW moeten aanvragen, maar beter iets dan niets, toch? Bittere spijt heb ik van deze nobele actie, want het bleek dat ik mijn uitkering niet kon stopzetten. Of nou ja, “u kunt de uitkering wel stopzetten, als u écht wilt”, maar dan verloor ik alsnog mijn rechten.

En stel dat je er mag blijven werken. Met 18 jaar werken heb je 18 maanden WW opgebouwd. Je hebt na 2 maanden een baan gevonden, maar het UWV soupeert de resterende 16 maanden alsnog op. Hallo, Gekke Henkie?

Het hele idee van een uitkering is toch dat mensen het krijgen die het nodig hebben? Als ik zeg: “En bedankt, jongens, ik kan mijn eigen brood weer verdienen”, dan zegt het UWV: “Dat bepalen wij wel. Gewoon door blijven solliciteren, labbekak. Anders krijg je straf”.

Helemaal fijn als dan ook blijkt dat je de inkomsten onmogelijk juist en op tijd kunt doorgeven omdat je de te laat ontvangen weekbriefjes met wisselende werktijden van het uitzendbureau moet zien om te rekenen naar een maandelijks ‘SV-loon’. En dat je na een maand een tennisarm krijgt doordat de opdrachtgever je niet volgens de Arbo pauze geeft maar oneindig laat doormuizen, waardoor je om de dag je voortgang moet ‘melden’ bij het uitzendbureau, het verzuimbureau wat het uitzendbureau heeft ingehuurd om je het leven zuur te maken, de opdrachtgever van het uitzendbureau waar je werkt, het UWV, en als het te lang duurt mag je langs bij zowel een bedrijfsarts van het uitzendbureau als van het UWV (?). Je weet ook niet meer of en waarom je het ziek zijn überhaupt zou doorgeven aan het UWV. Je had immers geen uitkering meer nodig. En je zou allang boven die 87,5% moeten uitkomen met je inkomsten. Pas achteraf blijkt dat niet het geval; heb je dan ‘fraude gepleegd’ en krijg je een boete? En over een paar jaar terugvordering omdat het UWV het allemaal verkeerd heeft berekend?

Nee jongens, waar mogelijk gewoon in de WW blijven! Totdat meneer Asscher dit probleem eens werkelijk heeft opgelost en het weer loont om te gaan werken.
________________________________________________________________________________

[i] Wel weer jammer dat er pas enige bereidheid ontstaat tot luisteren zodra de media er aandacht voor vragen. Ik had de beste man al maanden daarvoor mijn situatie voorgelegd en werd tut tut terugverwezen naar het UWV. Maar het UWV heeft volgens mij geen enkele discretionaire bevoegdheid om van de wet- en regelgeving af te wijken, daarom legde ik het juist voor aan de Rijksoverheid.

Zie ook

Deze Blog verscheen eerder op: http://www.hetprecariaat.nl/2017/07/de-ww-als-kleefkruid.html

Afdrukken